Van 23 t/m 27 mei betrad ik, samen met zeven mede YMCA’ers en Bram als enige begeleider, het harde leven van het survivalkamp. Een kamp dat ons vanaf het YMCA-gebouw in Zutphen helemaal naar Brummen zou brengen om daar vervolgens 3 dagen lang af te zien in een weiland vol schapen, overnachtend in een dramatisch opgebouwd hutje van bamboe stokken met een zeil erover heen. Kortom, survival voor gevorderden.
Onze zoektocht begon in Zutphen met een cijfercode en een plaatje van een kerk. Pas nadat we alle kerken hadden geïnspecteerd bleek dat de cijfercode ‘Brummen’ spelde. En zo begon een barre tocht door regen en wind die wij moesten afleggen in niets meer en minder dan een 7-persoons gezinsauto, want natuurlijk hadden wij een lift geregeld. Eindelijk op de juiste plek in Brummen moesten we wat spelen met graden en werden we richting een camping geleid. De camping zelf was echter niet onze verblijfsplaats maar de schapenweide erachter. Een ‘overnachtingsplek’ werd opgezet en de fun kon beginnen.
De dagen die volgden zaten vol met humor, spelletjes, uitdagende opdrachten en verbrand voedsel. Humor is iets wat je zeker krijgt bij een YMCA-kamp, er werkt dan ook niets beter tegen de pijn. Nog beter was het feit dat ik met allemaal vrienden was. Je helpt elkaar er soms doorheen en soms juist expres niet. Iets wat alleen maar kan bij je beste vrienden. Daarnaast was ook Bram de leukste thuis, hij zorgde voor een extra speciaal kamp.
Spelletjes varieerden van fopbal en weerwolven van Wakkerdam tot een dropping in niemandsland met als tip “zoek het maar uit”. Sommige spellen doe je met z’n allen en sommige doe je in groepjes. Maar de echte zware opdracht was het brugbouwen. Van tevoren kregen we knooples van een gast Mark die ons de fijne kneepjes van het vak leerde. Vaak door eerste een paar keer te laten zien hoe het niet moest. Daarna waren wij aan de beurt om de brug te bouwen. Al snel kwamen er veel ideeën over hoe wij met een pallet, zes palen en vier tonnen een brug moesten bouwen. Helaas werkte in de praktijk geen van deze plannen. Met wat hulp van de begeleiders kwam een brug tot stand waar je één voor één met wat moeite overheen kon kruipen. Alle acht van ons redde het tot aan de overkant, slechts zeven ook weer de weg terug. Maar, de opdracht was voltooid en samen hadden we het gedaan.
Het kamp was fantastisch, iets om nooit meer te vergeten. heel veel leuke ervaringen gehad om thuis over te vertellen en sommige waar ik het misschien niet zo snel over heb. Volgend jaar ben ik er natuurlijk weer bij, maar dan wellicht als leiding.
Albart Knopert